Araf

Dünyayı döndüreni değil de yeniden durduranı arıyorum.
Döndükçe çünkü, ırmaklar hızlıca koşuyor denizlere.
Bitmek ister gibi, kavuşmak ister gibi.
Ve sonra gün geceye kavuşuyor,
Bahar yaza.
Ben kavuşmak istemiyorum sıradakine.
Yok olmak demek bu hiç bilmediğim bir yerde.
Bitmek gibi.
Huzurlu, karanlık ve güzel
Ama yalnızca tek başıma kalırsam kaybolabilirim.
Kaybolmayı severim.
Tek başıma kaldığımda soru işaretleri ağırlığını alır omuzlarımdan.
Böylece zaman durduğunda içinden istediğim yöne rahatça koşabilirim.
"Her bitiş bir başlangıç" diyor;
Her başlangıç da bitişi arkasında gizliyor ve usulca sokuluyor koynuna,
Başlangıçlar bitişleri arzuluyor.
Biraz ölüm gibi, biraz aşk gibi...
Belki diyorum dünyayı durdurursak
Irmak denize, gün geceye, bahar yaza kavuşmamışken,
Başlangıçlar bitişlere varmamışken,
O arada buluşuruz bir yerde, araf gibi.

Published with Blogger-droid v2.0.10

Çürü

Tarihin tekerrür ettiğini hatırlattığı günlerden birinde

Gözüm üzerinde değil ama hayaller üzerine

Gökkuşağından uzak kalmış renkleriyle

Benimkiler bugün böyle...

Tabutsuz bir cesetmişsin artık, sardığım beyaz bir kefene.

Yatırdım seni toprağa, tırnaklarımla açtığım derin çukura.

Uzun sürdü ama yerindesin şimdi korkma.

Ben de uzandım üstüne,

Bir ben daha belirdi beyaz elbisesiyle.

Ellerinde topraklar vardı, döktü üzerimize.

Beyaz artık benden çok uzak bir yerde

Belki bir yansıma varlığını unutturmayan ama ben olmayan

Yok denilemeyecek ama aslında kaybolan..

Çayın içinde eriyen şeker gibi eridi içimde.

Yuttum onu rengim oldu; füme.

Ve ben gömüldüm seninle.

Toprağın kokusundan başka koku alamam artık,

Uzanıp elini tutamam

Ya da kalkıp koşamam.

Zaman durmadı bak geçiyor vapur,

Esiyor rüzgar, vuruyor dalgalar,

Koşuyor çocuklar, seviyor insanlar...

Bunlar olurken bir yerlede,

Biz çürüyeceğiz birlikte.