Kafamın içindeki düşünceler zorlanıyor kelimelere evrilip dudaklarımdan süzülmeye,
Ya da hisler içimdeki.
Ben aslında perili köşkler kadar yalnız
Ve bir o kadar yakınım yerleşim yerlerinize.
Varla yok arasında, merak uyandırırım inanmak isterseniz.
Havada döne döne kaybolan naylon bir poşet gibi girip çıkarsınız bahçelerime
Ve biraz özlem bırakır belki kış
Duvarlarımda, pencerelerimde.
Hatırlamazsınız...
Anımsarım ben, rüzgara verip sırtımı...
Sonra, bir gün bir ayak sesi gelir
Yeşili, kahveye kaçmış bahçemden.
Ölmüş çiçeklerim fısıldaşır dallarıyla,
Gelen sesi haber verir suskun ağaçlara.
Bir heyecan sarar hepsini,
Merdivenlerimden çıkar sıcak esinti, çatı katımı doldurur.
Kokusu bahar gibi, hoşgeldin...
Gözlerim olsa dolardı seni görünce;
Dokunurken kuru topraklarıma,
Yaşam suyunu verirken, tek tek hepsine.
Bahar bile utandı da selam durdu.
Bir hayat düşleseydim senin ellerinden gelen olurdu.
