Bir gece ki; ruh kadar yok,
Ruhum kadar solgun ve karanlık, görünmek istemez.
Bir gece ki; yapayalnız gibi duran ama ağzına kadar senle dolu olan.
Bir dudak kurumuş, titrek, ağlak, sıcak çok sıcak
Boğazımdan yukarı doğru verdiğim nefesse buz
Aksi gibi geldiği yer soğuk, devasa kapıları var,
Sonsuz.
Maskeler taktığımıza dair benzetmeler klişeliğinde hayatlar, akmaz durur ellerimizde..
Zaman?
Zaman zaten yok,
Geçen zaman değil, yalnızca insan..
Soyunsam ruhumu, soyunsam, soyunsam
Hiç bitmez,
En dipte minik bir leke
Hiç silinmez.
Bakmasam belki görünmez ama kapatamam gözlerimi karanlığa.
Hepsinin ortasında bir ışıksın sen adeta, parlak
Hiç batmayan bir öğlen güneşi sıcaklığında.
Geçmiyor yani zaman, yalnızca insan geçiyor,
Yalnızca insan.
Dur geçme, geçme sakın!
Tüm kaldırımlar dolu geçip gidenlerle, flu...
Sana yanan ışıklarsa bülbülün gülü kırmızılığında,
Dur diye dupduru.
Tüm bu kalabalığın arasında bir beden olsam, yalnız
Çırılçıplak koşan
Tüm rüzgârlar sen olsan, her yönden essen.
Bütün hücrelerimle yalnızca seni hissetsem...
